शिवरायांचा इतिहासपूर्वज भोसल्याचापाहतो वळून इतिहासआपण शिवछत्रपतींचा...जीजाई आई खंबीरपाठी शिवरायांच्या संगतीलाशहाजी वडिलांचे नेतृत्वशिवबांच्या सोबतीला...गुरूंकडून शिकले त्यांनीशिक्षण राज्यकारभारीशहाजींनी पाठवले गुरूशिवबासाठी चतूर व्यवहारी....स्वराज्याचे ध्येय ठेवलेनजरेसमोर शिवबांनीतोरणा गड घेवूनबांधले तोरण मावळ्यांनी...सजले तोरण तोरणावरउभारी मग आली स्वराज्यालाजीजाऊंना आनंद फार झालाप्रेमाने जवळ घेतले शिवबाला....राजगड ही स्वराज्याचीपहिली राजधानी सजलीशहाजी,जीजाऊंनी तीडोळे भरून पाहिली.....स्वराज्याच्या पाऊलखुणाउठल्या राजगडावरस्वराज्याचे तोरण चढलेतोरणा गडावर.....*वसुधा नाईक,पुणे*¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶
आसमंती नील मेघबेधुंद नाचले खरेआसमंती आली शोभानभांगणी चमकले तारे.....बेधुंद पाऊस बेधुंद गाराबेधुंद आसमंत झोंबतो वाराअंगा येतो नटखट शहारासमीप भासे आसमंत सारा....सोसाट्याचा हा गार वाराघेवून आल्या रिमझिम धाराबेधुंद आसमंती चमकतीजशा चमचमर्‍या विजेच्या तारा....बेधुंद बहरला आसमंतचांदण्या आहै लाखो त्यातचंद्रमाची शीतलता देईगारवा मस्त चांदण्यात.....बेधुंद मनाने पावसानेमांडला वसुंधरेवर उन्मादलता वेली पशू पक्षी यांचाझाला हो खूप छळवाद....वसुधा नाईक,पुणे
आनंदाच्या या सागरातबेधुंद दिसतो सजणातुझा अवखळ अल्लडनटखट रे बहाणा.....जगी हे जीवन बेधुंदवाहिले सर्व सजणालाआई,बाबांची लाडाची लेकसमजावले मी मनाला....वेदनांचा बेधुंद पणासोसला माझ्या सजणानेनऊ महिने दवाखान्यातराहिला मनाच्या हिमतीने...उदास नको बरे हहा बेधुंद आसमंतसजणा आहे सोबतीलानको करू कशाची खंत,,..चल आज बेधुंद होऊमनाने खूप जवळ येवूबेधुंद या आसमंतातएकमेकांना मीठीत घेवू....वसुधा नाईक,पुणे
येत असतात ढगं असे अधून मधून दाटून,पण झेलायचं असतं त्यांना धीरानं उरात साठवून...वादळांना नसते तमा दिशा आणि दशेची,पण आपल आपणच सावरत, वाट असते शोधायची...वादळ वारा पावसाची जरी घट्ट असतात नाती,पण विध्वंस करतातच ना ती, जर उफाळून आले अति...भरल्या ढगांच्या सावटानं काळोख होतच असतो ,पण निराशेनं असं खचून, ध्यास सोडायचा नसतो...बांध फुटला ढगांचा कि बरसतोच ना पाऊस,मग त्याच पावसात भिजून आपण पुरवायची असते हौस...भिजून पंख जड झाले म्हणून उडायचं थांबत नाहीत ना पक्षी,मग तशीच न थांबता आपणही स्वप्नांची, रेखाटायची असते नक्षी...वादळी पावसानंरच येते ना स्वच्छ पालवी फुलून,मग तसंच आव्हानांचं स्वागत करायचं असतं चेहऱ्यावर स्मित ठवून...
*मुक्तकाव्य**अश्रू*आईचे अश्रूडोळ्यात दाटलेतते आटलेत...पित्याचे अश्रूमनी साठवतातन दिसतात.....मुलीचे अश्रूडोळा येते भरूनीलगेच पाणी....मुलाचे अश्रूअंतरी राहतातन ढळतात.....सखीचे अश्रूनाही खर देखावाविश्वास ठेवा...पतीचे अश्रूदिसतच नाहीतका न माहित.....माझेच अश्रूलगे ओघळतातपाघळतात.....*वसुधा नाईक,पुणे**************************
*बापू*बापूजन्म पोरबंदरचाबापूभोक्ता अहिंसेचा स्वच्छतेचा स्वदेशीचाबापूलढा इंग्रजांविरोधाचा सत्याचा स्वार्थाचा सत्याग्रहाचा असहकारतेचा अन स्वातंत्र्याचाबापूस्विकार व्रतांचा ब्रह्मचर्याचा शरीर श्रमाचा आस्वादाचा निर्भयतेचा सर्वधर्म समभावनेचा स्पर्शभावनेचा.....बापूनमन तुम्हांला आपल्या कार्यालासमाजसेवेला साबरमती आश्रमाला आदर्श नेतृत्वाला जपू वारसा संस्कृतीचा,....*वसुधा नाईक,पुणे*¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶
#न पाहता#न पाहता ..न पाहता ..मन हे माझे झाले तुझे ..ना कळे हे होते कसे ..जिव माझा का गुंततो ,तुझ्याचसाठी का झुरतो ..न पाहता ,तुला न पाहता ..बावरलो कसा ,तुला न पाहता ...न पाहता ..न पाहता ..जग हे वाटे सारे नवे..भावनांचे उडती थवे ..तगमग का काळजाची ..वाढे ओढ भेटीची ...न पाहता ,तुला न पाहता ..बावरलो कसा ,तुला न पाहता ...न पाहता..न पाहता..साथ दे तू माझी जराशी , ना वाटे भीती कशाची ..शब्द शब्द मी वाचतो ,वाचुनी पुन्हा का हासतो ....न पाहता ,तुला न पाहता ..बावरलो कसा ,तुला न पाहता ...-- LyricalAjinkya
खुशी से सखी तू मुझे हाथ दे ।अशा चांदराती मला साथ दे ।।घडी दो घडी की युंही बात क्या ।सुखाच्या क्षणांची गं बरसात दे ।।जमाना हमेशा जले याद में ।अशी खास रंगीन ही रात दे ।।बनाया तुझे खास मेरे लिये ।जगाची तमा तू लिलावात दे ।।लगा दी जरासी तुने आग जो।विझावी, अशी प्रीत स्पर्शात दे ।।कहाँ था ठिकाना सखी प्यार का ।विसावा जरासाच स्वप्नात दे ।।
खुशी से सखी तू मुझे हाथ दे ।अशा चांदराती मला साथ दे ।।घडी दो घडी की युंही बात क्या ।सुखाच्या क्षणांची गं बरसात दे ।।जमाना हमेशा जले याद में ।अशी खास रंगीन ही रात दे ।।बनाया तुझे खास मेरे लिये ।जगाची तमा तू लिलावात दे ।।लगा दी जरासी तुने आग जो।विझावी, अशी प्रीत स्पर्शात दे ।।कहाँ था ठिकाना सखी प्यार का ।विसावा जरासाच स्वप्नात दे ।।
*सिझनल देशभक्ती*अधून मधून येतात आम्हालादेशप्रेमाचे उमाळे अन्राष्ट्रभक्तीचे झटके...क्रिकेट मॅच जिंकली की ,अतिरेकी हल्ला झाला की,अचानक नैसर्गिक आपत्ती उद्भवली की,सरकारला धारेवर धरायची वेळ आली की,*१५ ऑगस्ट आणि २६ जानेवारी आले की*,आणि 'आपले' सणवार आले की...मग आम्हाला आठवतात -प्रदूषण, अपव्यय या शब्दांचे अर्थ,आणि श्रद्धा - अंधश्रद्धा यांचं द्वंद्व....इतर वेळी आम्हाला शेजारी काय घडतंययाचीही पर्वा नसते,अथवा आपले संरक्षण मंत्री कोण याचीहीकल्पना नसते..सिग्नल तोडताना, रस्त्यावर थुंकतानाकचरा फेकताना, सार्वजनिक ठिकाणी गैरवर्तन करतानाअपघात झाला तरी निघून जाताना,राष्ट्रगीत सुरू झालं तरी न उठण्याचा उद्दामपणा करताना,रस्त्यावर पडलेला राष्ट्रध्वज न उचलता निघून जाताना..आम्हाला देशप्रेम आठवत नसते..आपले रक्षण करणा-या सैनिकांवर हल्ला करताना हे देशप्रेम गायब असते...पावसाळ्यात उगवणा-या भूछत्र्यांसारखंआमचं हे सिझनल देशप्रेम-तेवढंच उगवतं आणि विरून जातं..आणि '*दाखवायला* ' मात्र आम्हीफार मोठे देशभक्त असतो -*सिझनल* !!!© सौ . मंजुषा थावरे (९८८१६९३९८३)
मैत्रमैत्रीची ओळख होते तीबालवाडीमैत्रीचा पाया घातला जातो तीप्राथमिक शाळामैत्रीची वीण घट्ट होत जाते तेमध्यामिक शाळामैत्रीचे रेशीम धागे होतात तेकॉलेज चे दिवसमैत्रीचं मैत्र उलगडत जातं तीअनुभवांची शाळाआणिनात्यातील मैत्र जपायला शिकवते तीजीवनाची शाळा...मैत्री दिनाच्या शुभेच्छा !!!© मंजू 🌹👭👭(५.८.२०१८)
मुलगा आहे म्हणून रडायचं नाही,कोंबडीसारखं घरात बसायचं नाही,मुळूमुळू घाबरट व्हायचं नाही,पाल दिसली म्हणून ओरडायचं नाही,स्वैपाकघरात अजिबात रमायचं नाही,पण घरच्या कामाला *नाही* म्हणायचं नाही ,मुलांनी कुरकूर करायची नाही,लाडीकपणा करत बोलायचं नाही,शक्यतो आर्टस् ला जायचं नाही,चित्र शब्द संगीतात रमायचं नाही,गर्दीला अजिबात घाबरायचं नाही,विनाकारण एकटं बसायचं नाही,मुलगा कसा पाहिजे तडफदार,दिसायला शांत पण आतून बेदरकार,मुलांनी असावं अतिशय कणखर,मन नसेल तरी शरिराने हवा दमदार,मुलगा पाहिजे कर्तृत्वाचा सागर,धाडसी,संयमी आणि नीडर, उंची वाढली म्हणून लगेच तो मोठा होत नाही,मिसरूड फुटली म्हणून काही तो पैलवान होत नाही,*तो* ही आहे माणूस,त्याला थोडं जगू द्याआईच्या कुशीत शिरून कधी तरी रडू द्या,आभाळ विस्तारलं तरी मन मोकळं करू द्या,शूर वीर झाला तरी थोडी भीती असू द्या,उद्या होईल *पुरूष* तो ,आज त्याला समजून घ्या,मनातल्या आंदोलनांना समजुतीचा साज द्या,कलेमधे रमू दे त्याला, संगीत त्याला रूजवू द्या,वाट जीवनाची ही त्याची, निवड त्यालाच करू द्या, वादक, लेखक, गायक किंवा फोटोग्राफर बनू द्या,कर्तृत्वाला नको ते लेबल, स्वच्छंद त्याला बहरू द्या,टेलर आणि केटरर पुरूषच बरा मापात आणि चवीत बिघाड होत नाही ,*त्याच्या* पुस्तकातून हळुवारपणा नाहीसा होत नाही,नका देऊ त्याला अकारण टेंशनअपेक्षेचे ओझे आणि वागण्याचे बंधन ।पुरूषच असतो जास्त हळवा,दिसला जरी कणखरत्याच्यात दडलेली ती आणि तिच्यातील तोच तर नश्वर !!!*जागतिक पुरूषदिनाच्या शुभेच्छा*©मंजू थावरे (१९.११.२०१६)
वैष्णवांचा मेळानिघाला विठ्ठलाच्या दारी,हरिनामाचा गजर करतोमाऊलींचा वारकरी,. १कळस तो हाले डुलेवारकरी समजलाचला मार्गस्थ होऊयाभक्तीभाव उमलला.. २निघाली माऊलींची पालखीविठाईची लागली आस,पाय चालती ती वाटसोबत हरिनामाची खास..३तुकोबांची दिंडी हालेवाट चाले पंढरीचीदिसे चैतन्याचा पूरआस विठूच्या भेटीची..४धारा वर्षती वर्षतीमाऊलींच्या शिरावरी,वाट चालती चालतीमाळकरी वारकरी..५दिंड्या पताका नाचतीनाम गजर करतीडोई वर वृंदावनमाळ गळ्यात घालती...६कितीक त्या दिंड्यालक्ष लक्ष वारकरीसारे चालले शिस्तीतविठाईच्या हो मंदिरी..७पाय चालती चालतीथारा नाही वेदनेस,इंद्रायणी चंद्रभागामनी दर्शनाचा ध्यास. .८वारकऱ्यांची ही दिंडीज्ञानोबा अन् तुकयाची,पाठोपाठ वाट चालतजनी, चोखा अन् सोपानाची..९तुझ्या माझ्यात हा देवनसानसात भिनतोतरी का रे भगवंता,लेकरास शिणवतो..१०कधी नामाचा गजरकुठे भक्तीचे रिंगणमुखी नाम विठाईचेझाली धरती अंगण..११पांडुरंगा, तुझ्या ओढीनेघरदार सारे सोडून आले,देव आहे माझिया मनातदर्शन ऐसे सामोरी झाले..१२प्रपंचात राहून परमार्थमनुष्यजन्म सार्थक जाण,आधी कुटुंबाचा चरितार्थमग भगवंताची आठवण..१३भगवंत चारी ठायीयाचे ठेवियले स्मरण,भक्तिमार्ग चालून जातासमाधान पावे मन..१४शेत शिवारही नकोनाही ओढ कुटुंबाची,माझ्या भगवंताला आहेचिंता माझ्या प्रपंचाची..१५नारायण महाराजतुकोबांचे पुत्र महान,ज्ञाना - तुकयाच्या पादुकांसहपंढरीची धरली वाट जाण..१६ज्ञानोबाची ज्ञानेश्वरी,तुकारामाची हो गाथानामदेवांचे किर्तनभारुड रचिले एकनाथा..१७दिसामागे सरती दिसमनी नित्य एकच ध्यास,वाट सरावी निर्थोकआणि दिसावा कळस..१८तुझ्या दर्शनाची ओढतुझ्या भेटीची ही आस,भगव्या पताकांचा नाचभक्तांमधे तुझा वास..१९राजस रखुमाईवाट पाहत थांबली,सावळ्याच्या कंठी शोभेमाळ वृंदेची सावळी..२०पुंडलिक वरदे हरी विठ्ठल | श्री ज्ञानदेव तुकाराम | बोला, पंढरीनाथ महाराज की जय |© मंजू थावरे ( २३.७.२०१८)
*💫घे भरारी च्या राज्यस्तरीय पत्रलेखन स्पर्धेत मला तृतीय क्रमांक प्राप्त...💫* पत्रलेखन मेल्सीना तुस्कानो, घोसाळी - विरार (w), मुंबई - 401301, दिनांक :- ९/०७/१८विषय :- कवितेस पत्र प्रिय कविता,खूप दिवस झाले, नाही नाही दिवस नाही तर महिने झाले, मी तुला लिहिलेच नाही, मी तुला लिहिण्यासाठी लेखणी उचललीच नाही, मी तुझ्याशी गप्पा मारल्याच नाहीत.तुला वेळच दिला नाही. अन त्यासाठी सर्वप्रथम मी तुझी माफी मागते, मला माफ कर. पण मी करू तरी काय. तुला माहीतच आहे ना, की मी आता आताच कामाला लागली आहे, ऑफिसचे काम,कॉलेजचे अभ्यास ह्यातून तुला वेळ देणं मला कठीण होत होतं.संध्याकाळी त्या ट्रेन च्या धक्क्यातून घरी आल्यानंतर खूप थकल्यासारखे वाटायचे, सकाळ पासून संध्याकाळ पर्यंत डोक्यात कामाचे विचार असल्यामुळे डोकं दुखायचं, त्यामुळे कधी एकदा जेवून झोपते असं मला व्हायचं. आणि म्हणून तुला हवा तसा वेळ मला देता येत नव्हता. पण खरं सांगू मला माझं स्वतःचं एक वेगळं अस्तित्व फक्त तुझ्या मुळेच मिळालं.तुला 2 वर्षांपूर्वी मी लिहिण्यास सुरवात केली.. आणि तेव्हा पासूनच तू माझ्या मनात घर केलं. मी कधी तुला फक्त कविता म्हणून लिहिलं नाही, तर मी तुला खरं अनुभवलं, तुझ्यात जगू लागली, आणि त्यातून तू माझी एक जवळची मैत्रीण बनली. माझ्या प्रत्येक सुखदुःखात मी तुला सामावून घेतलं. आनंदाच्या वेळी मी माझ्या आनंदी भावना तुझ्या द्वारे लोकांसमोर ठेवल्या. अन दुःखाच्या प्रसंगातही मी माझ्या दुःखी भावना सर्वांसमोर मांडल्या. तुझ्यामुळे मी माझं वेगळं स्थान निर्माण केलं. तूच मला वेगवेगळ्या ठिकाणी वेगवेगळ्या ज्येष्ठ श्रेष्ठ साहित्यिकांची ओळख करून दिली.तुझी अन माझी ओळख लहानपणापासूनची नव्हती, कोणत्या एका ठरावीक वळणावरही झाली नव्हती.तुझी माझी ओळख होती अकस्मात झालेली. तू अचानक आली माझ्या आयुष्यात. आणि इतकी जवळची झाली, की माझीच बनून राहिली.शेवटी एवढंच...."कविता तूचं माझा ध्यास अन माझा श्वासमाझी एक नवीन ओळख देऊनवाढवली माझ्यात काव्यांची रास"*© मेल्सीना तुस्कानो**मुंबई*
खुप दिवसानंतर गावी जाण्याचा योग आला,घरी जरा आराम करून शेतावर गेलो.मळ्यातुन फेरफटका मारताना मन भुतकाळात गेलं.काय दिवसं होते,सुट्टयांमधे चिंचा-बोरं गोळा करत फिरायचो,,ह्या बांधावरल्या आंब्याखाली न्याहारी.,,पाटाचं पाणी पिऊन गुरांमाग फिरायचं ,खरचं त्या दिवसांची मजा आता नाही. “ओ आप्पा बाजुला व्हा ,बाजुला....राणी बिथरलीया,,,” ह्या आवाजानं मी भानावर आलो,हनम्या मोठ्याने हातवारे करत मला बाजुला व्हायला सांगत होता,कारण आमची राणी नावाची म्हैस शिंग रोखुन माझ्याचं दिशेने येत होती. राणी ला अडवायला म्हणुन मी हातातली काठी उगारली,तिला मारणार इतक्यात कपाळमोक्ष,,,,“आई गं आई आई गं”” “काय झालं ,काय पडलं आणि तुम्ही का सकाळी सकाळी विव्हळतायं??”सौ किचनं मधुन कडाडल्या“अगं मीच पडलोय”तशी सौ धावतचं खोलीत आली,पलंगावर बसवुन पाणी दिलं.“कसे काय हो पडलात?पलंगावरून झोपेत कोसळायला काय लहान आहात का??फरशी फुटली नाही नशीबचं”आमच्या सौं ची विनोदबुद्धी कोणत्याच प्रसंगात कमी कशी होत नाही हा प्रश्न मला पडला ,पण मनातला तो विचार मी लगेच बाजुला सारून म्हटलो,“अगं रानात फिरतं होतो,आपली राणी ,,,म्हणजे राणी म्हैस अंगावर आली तिला मारायला म्हणुन पुढे झालो अन् ”“कपाळमोक्ष झाला.”म्हणत बायको खो खो हसायला लागली.मात्र माझी अवस्था पाहुन “गरम पाण्याची पिशवी आणते त्याने अंग शेका.”म्हणत सौ किचन कडे रवाना झाल्या.ति जाताच मनात विचार आला,तरी बरं स्वप्नात म्हैसचं आली होती,बायको असती तर ???नुसत्या विचारानेच अंगावर शहारा आला!!!
*स्पर्धेसाठी ऐतिहासिक कविता*👸 *दिव्य अहिल्या*👸प्रगल्भतेचा ज्योतिर्मय अविष्काररयतेसाठी अहिल्या तारणहारसम्राज्ञी ती, प्रजावत्सल शासकदिव्य धरणीवर अवतार ..........1पालनकर्ती दीन जनांचीपुरस्कर्ती सती प्रथेचीखचली नाही कधी अहिल्याखाण अशी ती संस्कारांची........2आली तिजवर संकटे कितीहीपुरुन उरली ती त्यांनाहीकर्तव्यासि ठरवी लक्ष्य त्यापती विरहाच्या भयाण जगीही...3जाज्वल्य तिच्या त्या आचरणांतूनरणरागिणी ती रणांगणातूनविरह,आपदा भ्रम हे क्षुल्लकसुचवित आम्हा क्षणाक्षणांतून..4कर्तव्यदक्ष ती,स्थितप्रज्ञ तीघाव कुठारी साहत होतीसोडून मागे झाले- गेलेपाऊल पुढति टाकत होती....5होती *अ* द्भुत *हि* रकणी*ल्या* ली तुफानच राणीजगती पुन्हा होणे नाहीवीर धुरंधर अशी वाघिणी...6✍🏻✍🏻✍🏻*शिल्पा म.वाघमारे*सहशिक्षिका*बीड*
मनाच्या तळाशी होते,आठवणींची साठवण!आयुष्याचे अमूल्य ते क्षण,अनुभवलेले कणकण!कधी मधी आठवणींचे,पदर उलगडतात!हातात फेर धरून,आनंदाने बागडतात!कधी रडवतात, हसवतात,धीर ,गंभीर बनवतात !तर कधी आयुष्याला उमेद देऊन,आयुष्य सोपे करून जातात!कधी कधी एखादाअनुभवही,आठवण होऊन जातो!आयुष्यभर काळजाला,घट्ट चिटकून जातो!आठवण अन् भावना,या दोघी सख्या बहिणी!दोघी रचत असतात,नेहमी कहाणी नवनवी!दोघींना एकमेकींशिवाय,कधी करमत नाही!मन तरंगात व्यक्त होण्याची,संधी कधी सोडत नाहीत!कधी आठवणींच्या - --संगतीनं भावना मुक्त होतात!तरआठवणींच्या तालावर,चाळ बांधून नाचतात!अनुभव त्यांचा सख्खा भाऊ!समज अन् अनुभवाची गोड जोडी!आठवण हट्टी ,बाळबोध,तर भावना वेडी!आठवणींची गाठ,इतकी मजबूत असते!की सुटता सुटत नाही,ती थेट काळजाला बांधून जाते!मनाच्या दालनात,राहतात सर्वजण एकत्र!फिरत असतात,प्रतिक्षणीआयुष्यात सर्वत्र!अस असतं राज्य भावनांचं!!जग आठवणींचं!!अनुभवाने भारलेलं,जीवन तुमचं आमचं!!सौ चारुशीला लक्ष्मीकांत धुमाळ
" कवी कट्टा २०१८ बडोदा " येथील साहित्य संमेलनासाठी निवड झालेली माझी कविताशिर्षक ' कस ' पाठवित आहे .👇👇कवितेचे शिर्षक : कस(वृत्त : वियद्गंगा . लगागागा ४ वेळा )खरे ठरण्यास सोन्याला जळावे लागते आधीतसे खाणींत रत्नाला कळावे लागते आधीघणांचे सोसता ठोके दगडही देव की व्हावातसे संतत्व येण्याला छळावे लागते आधीजरी या उंच वृक्षांना वेढती ह्या तरु वेलीपुन्हा ते बीज होण्याला फळावे लागते आधीउगवते बाजरी, ज्वारी गव्हाचे शेत भाताचेतरीही भाकरी होण्या दळावे लागते आधीपरिक्षा रोजची आहे प्रतिक्षा पास होण्याचीतरी या शर्यतीमध्ये पळावे लागते आधीसुनामी येतसे कोठे कधी भूकंप ही होतोमुखवटे मीपणाचेही गळावे लागते आधीजिवाला जीवनामध्ये यशाचे टोक गाठायाभवाच्या तप्त तेलाने तळावे लागते आधीअसा मोठेपणा सारा मिळे ना सहज कोणालाकधी जाता पुढे पुन्हा वळावे लागते आधीपरी त्या ध्येय्य लक्षास वेधण्या व्याध होऊनीस्वतःच्या अंतरंगाला मळावे लागते आधी---- कवी सुधीर नागलेमु .पो. गोरेगांव, ता . माणगांव,जि. रायगड, महाराष्ट्र राज्य .Email. Id.sudhirnagle56@gmail.comMobile no.9145840567.🙏🙏🙏🙏
आजकाल व्हॉटसअप वर DC नावाचा रोग मोठ्या प्रमाणात फैलावला आहे.ह्या रोगात रोगी स्वतःच आजारी पडतो नी त्यावरचा इलाज आपल्या प्रियजनांनकडून करवून घेतो.रोगी मित्राने आजारचा संदेश धाडल्यावर आपली इच्छा असो वा नसो आपल्याला त्याच्यावर बिनपैश्याचा इलाज हा करावाच लागतो,कारण रोगी हा आपली अंतिम इच्छा असल्यासारखं पेच त्याच्या मित्रांसमोर निर्माण करतो (agar aap muze sach me dost mante ho to...) मग बिच्चारे आम्ही मोबाईलच्या मेंदूतून रोगी मित्राचा एक तजेलदार छायाचित्र व्हॉटसअप च्या स्टेटस मध्ये लटकवतो .आणि 24 तासानंतर मूर्त अवस्थेत असणार हे छायाचित्र अमूर्त होते याला कारणीभूत म्हणजे मार्क झुकेरबर्ग ची करणी.त्या नंतर त्या छाायाचित्राखाली मित्रांच्या विशेषणांनी 2~4 फुल वाहून फोटो ला मानवंदना देतो.आणि ह्या सगळ्याचं फळ म्हणून आपल्याला views च्या रूपाने पोकळ आहेर मिळतो.जितका आहेर जास्त तितकं मित्राच्या आत्म्याला शांती जास्त.अस केलं की रोगी मित्र आजारातून उठून माणसात बसतो म्हणजेच तो बरा होतो.आणि आपण मित्रच जीव वाचवून मित्राच्या~मैत्रीला जागलो हे जगाच्या निदर्शनास आणून देण्यासाठी आपण दोन लेटर छापतो ; DC ***. मैत्री निभवायची म्हणजे अशी छोटी मोठी झंगट ही करावीच लागतातमोरे_गणेश.
काल सकाळी लाल सुंदरीने कॉलेजला सवारी चालली होती. गर्दी कमी असल्याने विंडो सीट मिळाली, त्यामुळे पाठीला ताण देत, पायावर पाय टाकले आणि मुंडकी ४५ अंशात बाहेर वळवली. सकाळचं आल्हादायक वातावरण असल्याने आपसूकच डोळ्यांच्या बाहुल्या बाहेरील निसर्गात विलीन झाल्या. वाऱ्याची मंद झुळूक, डोंगराच्या अडोशातून सुर मारणारी सूर्याची किरणं, आंब्याचा मोहक मोहोर आणि जीवानीशी चिवचिवाट करणाऱ्या चिमण्या. अशा प्रकारे निसर्ग आपल्याच धुंदीत मग्न झाला होता. आणि मनात विचार आला की खरचं महाराष्ट्रच्या नंदनवनाला शोभेल असाच थाट आहे आपल्या कोकणचा. कॉलेज मध्ये तीन–चार लेक्चर्सची गोळा बेरीज करून पुन्हा स्वारी घराच्या वाटेवर निघाली. कॉलेजमधून घरी परतताना पुन्हा अपेक्षेप्रमाणे विंडो सीटच्या शेजारी ढुंगण टेकायला जागा मिळाली. गर्मीच्या मोसमात विंडो सीट मिळणे म्हणजे आमच्यासाठी तो `शिवशाही`चाच थाट असतो. नेहमीप्रमाणे डोळे बाहेर वटारले. पण दिसावं ते काही भलतच. चित्रकाराने मेहतीने चित्र काढल्यावर अनावधानाने पाण्याने भरलेल्या पेला त्या चित्रावर पडण्यासाठी मुकावा आणि थोड्याच वेळात ते चित्र `पाण्यात अखंड मिसळून` जातं त्या प्रमाणे आगीचे रौद्र रूप निसर्गाला काळ्या भुकटीत विलीन करत होत. रस्त्याच्या दुतर्फा हे चित्र होत. हृदयाच्या भावना कोलमडून पडल्या होत्या म्हणून स्तब्ध झालेलं डोळे मेंदूला प्रश्न करू लागले; हेच आहे का आपले ते सकाळचं स्वप्नातलं नंदनवन ? नंदनवनाच आता `काळ`वंदवन तर होत नाही ना? कोकणाच्या सौंदर्याबद्दल इतर वेळी ताशेरे पिटवनारे आपण अश्या वेळी कोठे शेपूट घालून बसतो ? असे एक ना अनेक प्रश्न डोळ्यांमार्फत मेंदूवर उमटत होते. न्हावी वस्तरा मारून शेंबड्या पोराचं जसं टक्कल पाडतो तसं आगीमुळे सारा डोंगर उघडा पडत होता. काय वाटलं असेल त्या चिमुकल्या पिल्लांना जे आकाशाला आपल्या पंखांनी गवसणी घालण्याचे स्वप्न उराशी घेऊन आले होते. काय वाटतं असेल त्या पिल्लांच्या आईला जीला फक्त चार दिवसांचा मातृसहवास लाभला असेल. काय वाटलं असेल त्या आदिवासी बांधवांना, ज्याची आर्थिक पुंजी वनात मिळणाऱ्या `रानमेव्यावर` अवलंबून असते. रानात लागलेली आग तर शमली पण आता त्यांच्या पोटातली अन्नाची आग कशी शमणार. काय वाटलं असेल त्या शेतकर्याला ज्याचा हौसा दोन मिनिटात होत्याचा नव्हता झाला. वणव्यात असं बरंच काही होत जे ऐकून, वाचून, पाहून आपलं काळीज करपटून जाईल. पण जोपर्यंत त्या वणव्याच्या झळा आपल्या दैनंदिन आयुष्याला लागत नाही तोपर्यंत हे सगळं आपल्यासाठी कल्पनेतलेच गणित असतं. संध्याकाळी ‎हे सगळं एका कोल्हापूरच्या मैत्रिणीला सांगितलं तेव्हा ती जे वाक्य बोलली ते अगदी पांढऱ्या रस्सा प्रमाणे होत, रुचकर होत पण तितकंच झणझणीत. म्हणाली ``तुम्ही कोकणवाले किती नशीबवान आहात ना; तुमच्याकडे वणवे लागतात (म्हणजे वणवे लागण्याईतकी नैसर्गिक साधनसंपत्ती तरी तुमच्याकडे आहे ) आमच्याकडे वणवे नाही लागत , आणि तुम्ही कोकणवाले किती कुचकामी आहेत ना, म्हणजे फुकटात मिळालेल्या ह्या निसर्गाचं तुम्ही साधं संवर्धनही करू शकत नाही. तुमच्या कडे `चणे` तर आहेत पण ते चणे चावण्याईतक सामर्थ्यही तुमच्या `दाता`मध्ये नाही आहे.`` ‎ वणवा हा जरी शास्त्रीय व्याख्येप्रमाणे झाडांच्या फांद्यांमुळे होत असलेल्या घर्षणामुळे होत असला तरी, वणवा लागण्यात सिगारेटचा झुरका मारून थोटक न विझवता फेकणाऱ्या वाटसरुंची महत्त्वाची भूमिका असते.वणवा कोणत्याही कारणाने लागला तरी तो विझवणे हे आपले कर्तव्य आहे. आपल्या खाजगी संपत्तीचे ज्या आकांताने आपण संरक्षण करतो त्याच प्रमाणे नैसर्गिक संपत्तीचे जतन करणे महत्त्वाचे आहे. आज पुन्हा तीच वाट, फरक फक्त इतकाच होता. काल लाल सुंदरीसमावेत निसर्गसुध्दा घावत होता. आज सुंदरी धावतेय, निसर्ग तिथेच `निस्तेज` अवस्थेत...©मोरे_गणेश.
गेले दोन–चार दिवस सोशल मीडियावर `असिफा` ह्या आठ वर्षाच्या निरपराध मुलीवर झालेल्या बलात्काराच्या निषेधार्थ आपण सगळेजण तिच्याबद्दल फोटो, स्टेटस आणि पोस्टी टाकून भारतीय न्यायव्यवस्थेवर, धर्माचं राजकारण करणाऱ्यांनावर आणि अप्रत्यक्षरित्या भारतीय लोकशाहीच्या स्तंभांवर आपण `बलात्कार` करत आहोत. आपण वास्तव्य करत अहो तो जगातील सगळ्यात मोठा लोकशाहीप्रधान देश आहे. आपली लोकशाही चार स्तंभांचा आधार घेत कशी बशी ताठ मानेने उभी आहे. पण जेव्हा `बलात्कारासारख्या` हिडीस घटना होतात तेव्हा हे स्तंभ एक पोकळ बांबू म्हणून लोकशाहीला टेकू देवून उभे असतात. लोकशाहीचा चौथा स्तंभ; `प्रसिध्दीमाध्यमे`. आजकाल असं वाटतं की, जाती–धर्माची कुबड्या घेतल्याशिवाय टीआरपी वाढतच नाही. बलात्कार एका बालिकेवर झाला ह्यापेक्षा अमुक अमुक धर्माच्या मुलीवर तमुक तमुक धर्माच्या भामट्यांनी बलात्कार केलं अस सांगून आमच्यासमोर TRP ची चमचमीत थाळी वाढली जाते, आणि ती आम्ही अगदी चवीने मिटक्या मारत खातो तो विषय वेगळा. सलमान खानच्या घशाखाली एक रात्र काय तर जेवण उतरलं नाही तर आमचा सल्लू मियां आला हेडलाईन वर पण 8 वर्षाच्या पोरीसाठी 8 ओळींचा मथळा लिहिण्यासाठी ह्यांच्याकडे रिकामी जागा नसते. ते ही आम्हाला मित्राने टाकलेल्या स्टेटस वरून समजते. मग अमाची पण वाटचाल #justiceforasifa च्या दिशेने सुरू होते. अजुन तरी काय करणार हो आम्ही. लोकशाहीचा तिसरा स्तंभ; `प्रशासन`. आता राजकारण्यांच्या रक्तातच `राजकारण` असल्याने ते बलात्कारासारख्या गंभीर विषयामध्येही आपल्या मताची पोळी भाजून घेतात. आम्ही रात्री अपरात्री मेणबत्त्या तर जाळतो पण ते अंधकारात लोटलेल्या पिडीतेच्या परिवाराला सांत्वनाच्या प्रकाशात आणण्यासाठी नाही तर मेणबत्तीच्या ज्यालाचा वापर करून विरोधी पक्षांबद्दल लोकांच्या मनात कसा जाळ पेटवता येईल ह्यासाठी जळत्या मेणबत्यांचं प्रदर्शन भरवल जातं. आणि राहिला प्रश्न सरकारच, ते पीडितेच्या कुटुंबीयांना लाखभराची पुंजी देऊन त्यापुढील कारभार न्यायपालिकेवर सोपवून आपले हात झिडकारून देते. लोकशाहीचं सगळ्यात जास्त विश्वासपात्र स्तंभ; `न्यायपालिका`. आता तरी न्यायदेवताने डोळ्यावरची पट्टी काढावी असं वाटतं. प्रश्न असा आहे की, त्या पोरीच्या कोवळ्या मांसावर तुटून पडणाऱ्या कुत्र्यांनी क्षणाचाही विलंब केलं नाही, ना मनी कोणती लाज बाळगली मग बलात्कार झाल्यावर अशा रानटी कुत्र्यांना न्यायपालिका चार–पाच वर्ष का कुरवाळत बसते ? का फुकटची पोसते अशा नराधमाांना ? बलात्कार झाल्यावर रस्त्यावर जनतेला मेणबत्तीला माचिस लावल्याशिवाय जर त्या निरपराध पीडितेला न्याय मिळत नसेल तर संविधानाच्या पहिल्या पानावर धूळ बसली आहे असं आपल्याला नाही वाटतं?लोकांना स्तब्ध करणारे असे आहेत हे आपले लोकशाहीचे स्तंभ. परवा ज्या महामानवाची जयंती आहे ते आंबेडकर सांगून गेले की, `आपण सगळ्यात आधी आणि शेवटी एक भारतीय आहोत`. माफ करा पण मी त्याही पुढे जावून असं म्हणतो की,` आपण एक भारतीयाच्या अगोदर एक माणूस आहोत`. तरीपण माणसासारख वागायला आपल्याला का इतकं जड जातंय हो. त्या बलात्कार झालेल्या कोवळ्या जीवापेक्षा ज्यांना खरचं आपला धर्म, जात, पंत, पक्ष इतका मोठा वाटतो त्यांनी दोन मिनिट डोळे बंद करून कल्पनेतच त्या `असिफा`च्या जागी आपल्या पोटच्या पोरीला, बहिणीला, मैत्रिणीला किंवा आपल्या ओळखीच्या कोणत्याही `ती`ला उभ करा. उत्तर नक्की मिळेल, `मानवता`पेक्षा कोनाताही मोठा धर्म नाही.#Justice_For_Asifa..!©मोरे_गणेश.
