●ପରଘର ●
☆☆☆☆☆
ଦୁନିଆଁର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସୃଷ୍ଟି ନାରୀ ବୋଲି କୁହାଯାଏ , କାହିଁକି ନା ଆଉ ଗୋଟିଏ ଜୀବନ ସୃଷ୍ଟି କରିବାର କ୍ଷମତା ତା ପାଖରେ ଅଛି ।
ନାରୀ ର ଜୀବନ କୁ ଯଦି ପ୍ରଥମରୁ ଦେଖିବା , ତେବେ କଣ ସହଜ ଲାଗିବ ଟା ଜୀବନା ଟା ?
ସବୁ ଘରେ ନହେଲେ ବି ଅଧିକାଂଶ ଘରେ ଛୋଟ ବେଳଠୁ ଝିଅକୁ ଆକଟ ।ତୁ ପରା ଝିଅ ପିଲା ,
ଏମିତି ଚାଲି ଶିଖ ।
ଏମିତି କଥା କହ ।
ଏମିତି ବସ ।
ସେମିତି ହସ ।
ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି .......
ଯେତେ ପାଠ ପଢିଲେ , ଚାକିରୀ କରିଲେ କି ତାକୁ କୁହାଯାଏ ତୁ ପର ଘର ର ସମ୍ପତ୍ତି ।
ସେହି ଦିନରୁ ହିଁ ଝିଅ ର ମନ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ।ଜନ୍ମ ହୋଇଥାଏ ଘର ଟି ତା ର ନୁହେଁ ଜାଣି ମନ ମରିଯାଏ ।
ହେଲେ କଣ କରିବ , ଏ ତ ଦୁନିଆଁ ର ନିୟମ ।
ତାପରେ ସମୟ କ୍ରମେ ପଠାଇ ଦିଆଯାଏ ଶାଶୁଘରକୁ ।
ଯେତେ ଯାନି ଯୌତୁକ ଆଣୁ କି ଯାହା କରୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ଯୌତୁକ ନିମନ୍ତେ ଶାଶୁ , ଶ୍ବଶୁର ଠୁ , ନଣନ୍ଦ ଙ୍କଠୁ ଶୁଣିବାକୁ ମିଳେ କଠୋର କଥା , ଯାହାକି ଛାତି ରେ କ୍ରୁଶ ବିଦ୍ଧ କରିଦେଲା ପରି ଲାଗେ ।ତଥାପି ସବୁ ସହିଯାଏ ।
ଭାବେ ବାପା , ମା ତ କହିଛନ୍ତି ଯିଏ ଯାହା କହିଲେ ବି ସହିଯିବୁ କାରଣ ସେଇଟା ତୋର ନିଜର ଘର ।
ନିଜ ଘରକୁ ଯେତେବେଳେ ନିଜର କରିବାକୁ ଲାଗେ କେହି ବି ପାଦ ଆଗକୁ ବଢାନ୍ତିନି ବରଂ ପାଦ ରେ କୁରାଢୀ ଘାତ ମିଳେ ।
ସବୁଦିନ ଶୁଣିବାକୁ ମିଳେ -- ତୋ ଘରୁ ତୁ ଏଇଟା ଶିଖିନୁ ?
ସେଇଟା ଶିଖିନୁ ?
ତୋ ଘର ଲୋକେ ତୋତେ କିଛି ଶିଖେଇ ନାହିଁ ।
ଏ ତୋ ଘର , ତୋ ଘର ଶୁଣି ସେ ଜାଣି ପାରେନି କଣ ବୁଝିବ ।
ବାପା , ମା କହୁଛନ୍ତି ଶାଶୁଘର ଟା ତୋ ଘର , ହେଲେ ଏଇଠି କହିବେ ତୋ ଘରୁ (ବାପ ଘରୁ) କିଛି ଶିଖିନୁ ।
ତେବେ ତା ଘର କେଉଁଠି । କିନ୍ତୁ ସେହି ସ୍ଥାନରେ କାହିଁ ତା ନଣନ୍ଦକୁ ତ ଶିଖା ଯାଏନି କି ଏଇଟା ତୋ ଘର ନୁହେଁ କି ଶିଖା ଯାଏନି କି ଶାଶୁଘର ଟା ତୋ ଘର ।
କାହିଁକି ପୁଅ ଟେ କୁ କୁହା ଯାଏନି ଏଇଟା ବାପ ଘର ବୋଲି , କେବଳ ଘର ବୋଲି କାହିଁକି କୁହାଯାଏ ....?
ଯଦି ଶାଶୁ ଘର ଟା ନିଜର ତେବେ ଏଇଠି ମନ ଖୋଲି କାହାକୁ କଥା କାହିଁକି କହି ହୁଏନି....?
ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥା ରେ ଭୁଲ କାହିଁକି ବଛା ଯାଏ ... ?
ଆଗୁଆ ଖାଇ ପାରେନା ।
ଜୋର୍ ରେ କଥା କହି ପାରେନା ।
ମନ ଖୋଲି ହସି ପାରେନା ।
କିଛି ପାଇଁ ତାକୁ ସ୍ବାଧୀନତା ନଥାଏ ।
ଶାଶୁ ଘରର ବୋହୁ ଟେ ହୋଇଗଲା ପରେ ବାପଘର ର ଏରୁଣ୍ଡି ପାରେଇ କିଛି ବି ଜିନିଷକୁ ଆଗ ପରି ଛୁଇଁ ଦେବାକୁ ସାହସ ହୁଏନି ।ସବୁ ଜିନିଷ ରେ ମାପି ଚୁପି ଚାଲିବାକୁ ମନ ହୁଏ ।
ବାପଘରେ ଯେତେବେଳେ ବାପା , ମା କୁହନ୍ତି କି ଏ ଘର ଏଥର ତୋ ଭାଉଜ ର , ତୁ କେବଳ ଦୁଇ ଦିନର କୁଣିଆ ।ଯାହା ଦରକାର ଆଉ ଇଚ୍ଛା ମୁତାବକ ଆଉ କହିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏନା ।ସ୍ବାଭିମାନ ବାଧା ଦିଏ । ଶାଶୁ ଘର ର କଷ୍ଟ କହିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ଥିଲେ ବି ମନ ମାରି ରହିଥାଏ କାରଣ ସେ ବାପା ,ମା ମନରେ ଦୁଃଖ ଦେବାକୁ ଚାହେଁ ନା । ମନରେ ଭାବେ ସେଇଟା ପରା ନିଜ ଘର ତେବେ ସେ କଥା ଆଉ କେଉଁ ଠି କେମିତି ରହିବି ।
ବାପଘରେ ଟିକିଏ ବେଶୀ ଦିନ ରହିଗଲେ ମାଡି ମାଡି ପଡେ ।
ବାପଘର ବି ଲାଗେ ସେତେବେଳେ ଶାଶୁ ଘର ପରି ।
ଜାଣି ବି ପାରେନି କେଉଁ ଟି ତାର ଘର ।
ବାପଘର ତ କେବେ ବି ନୁହେଁ କାରଣ ଗୋତ୍ର କାଟି ପଠେଇ ଦେଇଛନ୍ତି ଆଉ ଗୋଟିଏ ଘରକୁ ।
ସାଥିରେ ଏ କଥା ବି କହିଥାନ୍ତି - ଆଜି ତୋର ଯେଉଁ ଘର କୁ ସବାରୀ ଉଠିଲା , ସେଉଠୁ ତୋର ଶବ ଉଠିବ ।
ତେଣୁ ଯଦି ଏ ଘର ତା ର ତେବେ ଟିକିଏ କାମ ବିଳମ୍ବ ରେ ସ୍ବାମୀ କହିଦିଏ , ମୋ ଘର ପାଇଁ ତୁମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଜାଣି ପାରୁନ ବୋଧେ ?
ତେବେ ସେ ଘର କଣ ଖାଲି ସ୍ବାମୀ ର ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ର ନୁହେଁ ?
କେହି କାହିଁକି ବୁଝନ୍ତିନି କି ନିଜର ଜନ୍ମିତ ମାଟି କୁ ଛାଡି ଆସିଛି ଏ ଘର କୁ ନିଜର କରିବାକୁ ।
ବାପ ଘରୁ ଶୁଣେ ସେ ପରଘର ସମ୍ପତ୍ତି
ଆଉ ଶାଶୁ ଘରେ ଶୁଣେ ସେ ପରଘର ର ଝିଅ ।
ଏ ପର ଘର ଆଖ୍ୟା ଭିତରେ ସନ୍ତୁଳି ଉଠେ ନାରୀ ଟିର ମନ ।
କୁହୁଳି ଉଠେ ଭିତର ଟା ।
ଲୁହ କୁ ଗରଳ ପରି ପିଇଯାଏ ସେ ।
ଦୁଃଖ ସବୁ ଖାଲି ରାତିରେ ପାଣି ଧାରରେ ବହିଯାଏ ତକିଆ ଉପରେ ।ପୁଣି ଥରେ ସକାଳରେ ଲାଗିଥାଏ କାମରେ । କିଛି ଅପମାନ , କିଛି ଅପବାଦ କିଛି ଗାଳି , କିଛି ଧିକ୍କାର ରେ ଭରିଯାଏ ତା ଝୁଲି ।
ପର ଘର ଠେଲା ଠେଲି ଭିତରେ କେବଳ ଜୀବନକୁ ଅତିବାହିତ କରି ଚାଲେ ମନର ସବୁ କୋହକୁ ମନରେ ହିଁ ଚାପି ଧରି.............।
●Priyadarsini Das Mohanty ●
●Asst teacher ●
●Balasore●
Never miss a story from us, get weekly updates in your inbox.